Połączenie słodkiego z przyjemną nutą świeżej cytryny to na pewno zasługa ostatniego wyjazdu do Portugalii. Jak już wpadłam po uszy w poszukiwanie idelanego przepisu na Pastéis de nata, to gotowanie skórki cytryny, z laską wanilii i cynamonu stało się prawie codzienną rutyną. I tak cytrynowy mus wskoczył ostatnio do tarty serowej okraszonej sosem karmelowym i przepadłam:)
Spróbujcie, jestem ciekawa komu też przypadnie do gustu:)!
Robi się je błyskiem, znikają jeszcze szybciej. 10 minut przygotowania ciasta i potem w zależności od grubości 15 do 20 minut w piekarniku. A zapach i smak to jest ten, który kusi Wszystkich którzy znajdą się w zasięgu słoika, gdzie z założenia powinny wytrzymać choć jeden dzień 😉
Pysznych Mikołajek dla WAS !
Składniki:
500 g mąki pszennej
300 g miodu rzepakowego
130 g masła osełki
1 jajko
1 łyżka startej skórki pomarańczy
1 łyżka cynamonu i 1 łyżka gałki muszkatołowej
Miód, masło, cynamon, skórka pomarańczy i gałkę muszkatołową rozpuść na bardzo małym ogniu a następnie ostudź. Dodaj pozostałe składniki i wyrób dobrze ciasto. Następnie rozwałkuj na grubość około 3 mm i lekko podsyp mąką. Wykrój formy na jakie masz ochotę:) najfajniejsze są te najmniejsze, potem jest ciacho na raz;) W piekarniku ciasto powinno być około 10 minut a potem czujnie w zależności od mocy piekarnika w temperaturze 180 stopni doglądane. Gdy się zarumieni, wyciągaj. Smacznego!
Gdyby przypadkiem ktoś równie intensywnie wzdychał do soczystych gruszek skąpanych w cieście z roztopioną w nim białą czekoladą, to mam dla niego remedium 😉
Jesień.
Zdecydowanie to najbardziej intensywna w kolory i zapachy pora roku. Jabłko obiera się za jabłkiem. U nas królują gorące, pokrojone w plastry, skąpane w cynamonie i kruchym cieście.
Dziś będzie krótko, z kadrami tarty, dopiero co wyciągniętej z piekarnika. Zjadana jest od razu, nawet nikt nie domaga się łyżki lodów karmelowych, które najwyraźniej muszą poczekać na kolejny deser. „Mamo, tylko pamiętaj dla mnie dwa kawałki”:)
A Wy pamiętajcie, że ona smakuje najlepiej na ciepło!
Z powodu suszy spadła nam chyba połowa niedojrzałych jabłek. Dałam im tydzień na „leżakowanie” w pełnym słońcu i wczoraj finalnie zrobiłam z nich pierwszy użytek. Przepis jest banalnie prosty, jak na tą leniwą aurę na zewnątrz przystało. Szarlotka koniecznie powinna być konsumowana gorąca a jeśli chłodzona to co najwyżej porządną porcją lodów waniliowych;)
Obiecałam wczoraj mojemu Starszakowi ciacho czekoladowe w zamian On zrobi wszystko co w jego mocy żeby wyzdrowieć;)
Ile swojego cennego czasu poświęcamy na bycie poza domem, z dala od zgiełku miasta? na świeżym powietrzu, właśnie w lesie?
Statystyki dają do myślenia. Wynika z nich, że spędzamy w budynkach 90 procent naszego czasu, wpatrując się głównie w ekrany urządzeń elektronicznych, nieustannie sprawdzając telefon, co finalnie dostarcza nam jeszcze więcej rozdrażnienia aniżeli upragnionego relaksu. Do tego dochodzi sen, ale nie wszyscy jesteśmy takimi szczęściarzami i możemy pozwolić sobie na to minimum 8 godzin głębokiego, regenerującego relaksu. Coraz częściej popadamy w drażliwość, dotyka nas przemęczenie, frustracja. Różowo nie jest. Ale co robimy żeby odreagować nagromadzony stres? Ile temu poświęcamy czasu?
Dobra wiadomość jest taka, że nie trzeba nie wiadomo jak dużego wysiłku. Okazuje się, że zwykły spacer do lasu daje ogromną szansę na odpoczynek dla gonitwy myśli, zdystansowania i złapania upragnionego oddechu.
Potrzeba czegoś słodkiego czasem jest tak silna, a do sklepu tak daleko! Nerwowo przeszukane pojemniki z czymś słodkim świecą pustkami;) Do gotowych przepisów nie ma co zaglądać, bo na pewno się nie znajdzie wszystkich potrzebnych składników, więc witaj improwizacjo:) Chyba moja ulubiona forma pieczenia;)
Wczoraj dostałam od Was sporo zapytań o to ciacho, więc zmobilizowaliście mnie do wpisu i już spieszę z przepisem. Wyszła pyszna więc warto!
MAGIA PRZYCIĄGANIA
Są takie miejsca, do których jest Ci cholernie tęskno, których widokami karmiłeś się często ale to było wieki temu. I mimo, że po urodzeniu naszych chłopaków sporo podróżowaliśmy, najdalej było nam właśnie w Tatry. Mieliśmy 24 godziny, na to by pokonać 700 km, przejść do Morskiego Oka nocą, zostawić pyszne brownie, z obawy mniej lub bardziej racjonalnej, przed miśkami (tego cista nie idzie mi odżałować), żeby stanąć o 2:00 w nocy na tafli zamarzniętego jeziora i wziąć głęboki oddech podziwu.
Było absolutnie warto. Wielka cisza i wdzięczność, że mój Chłop kochany dał się namówić.
Finalnie czekasz do wschodu słońca, bo te okna w schronisku mają jakąś magię przyciągania, że nie możesz odejść z podziwu.
Schronisko, poza sezonem, w tygodniu, jest prawie puste. Magiczne. Od około 10 grudnia przez miesiąc nie dochodzi tam w ogóle słońce, także nam jeszcze udało się uchwycić ten moment. Czarny Staw to bajka zimą…
